We lopen door de straten van het French Quarter in New Orleans. Het is zaterdagavond en druk, veel drukker dan gisteren. Blijkbaar gaan op vrijdag alleen mensen uit die voor Mardi Gras naar New Orléans zijn gekomen of mensen zoals wij, die voor de stad komen en zich verbazen over alle uitdossingen in het paars, goud en groen.
Maar nu is het zaterdagavond en er vormen zich lange rijen voor de ingangen van de vele kroegen die er te vinden zijn; de lokale jeugd gaat ook uit.
Vrijdagavond dronken we cocktails, terwijl we naar een jazzbandje luisterden en kletsten met een Nederlandse dame, die op stap was met haar Amerikaanse verloofde en zo opzichtig geen alcohol dronk, dat ik niet verbaasd was toen haar zwangerschap aankondigde.
We namen afscheid en slenterden naar het volgende jazz-café, waar we aan de praat raakten met een vader die uit was met zijn twee volwassen zoons. Ze zouden de volgende dag meedoen aan de grote optocht door de stad en keken daar zeer naar uit. We dronken bier en klonken op ‘happy Mardi Gras’.
Nu staan we een beetje verloren op straat. ‘Ik heb geen zin om in de rij te gaan staan’, Harro bekijkt de Amerikaanse jeugd die rustig staat te wachten. ‘Waarom mogen ze niet gewoon naar binnen?’
‘Omdat iedereen gecontroleerd wordt of je wel 21 bent. Kijk maar ze moeten allemaal een ID laten zien’, ik wijs op de breedgeschouderde mannen bij de ingang van het café, die met een zaklamp pasjes controleren alsof ze de douane zijn.
De Amerikaanse wet verbiedt alcohol voor mensen onder de 21. Niet alleen de jeugdige drinker is strafbaar, ook diegene die de drank aanbiedt. Er is kroegen dus alles aan gelegen om geen alcohol te verkopen aan mensen onder de 21.
We lopen door, tot we een gelegenheid vinden zonder rij. We stappen zo naar binnen, onze rijbewijzen mogen in onze zakken blijven. Als we een plekje veroveren aan de bar, stoot ik Harro aan: ‘kijk, er wordt vanavond zelfs door de barkeeper gecontroleerd, dat heb ik gisteren niet gezien.’ Naast ons overhandigt een jongeman z’n identiteitskaart aan het vlotte meisje achter de bar. Hij lacht schaapachtig: volgens mij vindt hij het jammer dat ze nu weet dat ze waarschijnlijk ouder is dan hij. Met een beroepsmatige glimlach geeft ze zijn kaart terug en schuift drie glazen gekleurd vocht zijn kant op.
Harro bestelt een cocktail voor mij en een lokaal bier voor hem zelf. Hij heeft z’n rijbewijs al in z’n hand. Maar, nee hij hoeft niets te laten zien: wij krijgen onze drankjes zo...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten