knuffels

Na maanden lekker te hebben geslapen, is het al wekenlang mis. Simeon komt bijna iedere nacht z’n bed uit, trippelt naar beneden, maakt me wakker en heeft dan een smoesje.

‘Ik moet plassen’, was het eerst.

‘Nou dan ga je plassen’, was mijn reactie en ik wilde me weer omdraaien.

‘Maar het is donker in de wc, je moet mee!’

De oplossing was simpel: we laten nu het licht aan ‘s nachts in de badkamer boven.

‘Ik heb dorst’, was het volgende verhaal.

‘Dan drink je wat water’, zuchtte ik en wilde me opnieuw omdraaien.

‘Maar ik kan niet bij de kraan’, met een pruillipje trok Simeon aan m’n schouder. Zuchtend stond ik op en vulde een glas voor hem. Er staat nu elke avond een glaasje water vlak bij z’n bed. Het wonderlijke is, dat het nooit leeg is ‘s ochtends.

‘Ik wil een knuffel’, is z’n nieuwste vinding.

Vorige week trapte ik erin en gaf hem een uitgebreide knuffel. Ik tilde hem naar boven en stopte hem in z’n bedje, met een extra kus. Want ja, zo’n vraag weiger je toch niet van je kind? Bovendien is een knuffel met de jongste in de donkere nacht, terwijl iedereen slaapt, best gezellig.

Totdat hij het presteerde om vrijdagnacht voor de tweede keer z’n bed uit te komen, voor twee knuffels. Die tweede keer, was ik standvastig en zei: ‘nee, je krijgt niets.’ Ik duwde hem voor me uit de trap op, zonder hem aan te raken, z’n verdrietige gevraag om getild te worden, negerend. Snikkend kroop Simeon weer in z’n bed: ‘ik wil nog een kus.’

Ik hield mijn hoofd koel: ‘nee, ‘s nachts slaap je, als je morgen wakker wordt, krijg je een kus.’ Met een zwaar gemoed verliet ik z’n kamer, alles in me wilde terugrennen, om hen die knuffel te geven.

Het hielp: zaterdagnacht leef het rustig. Dus toen Siem afgelopen nacht weer aan mijn bed stond en om een knuffeltje vroeg, hield ik opnieuw m’n hoofd koel. Ik stuurde hem terug, stopte ‘m in z’n bed, vermeed elk lichamelijk contact en liep zonder woorden z’n kamer uit. Ik hoorde hem zachtjes een krokodillentraan snikken, en vond mezelf een hele slechte, gewetenloze moeder.