maandag 27 februari 2012

Zwarte pen

Op vrijdagmiddag hebben we een afspraak op het postkantoor om Simeon z’n Amerikaanse paspoort te laten verlengen. We vullen van te voren het formulier in, zoeken z’n geboortebewijs en leggen ook z’n oude paspoort op het stapeltje mee te nemen spullen.
Op vrijdagochtend bedenk ik me, net voordat Harro naar z’n werk vertrekt dat er kopieën van onze Amerikaanse rijbewijzen bij moeten. Hij legt zijn rijbewijs snel onder de printer annex kopieerder en en ik doe later op de ochtend hetzelfde.
Vlak voordat ik Simeon van school ga halen, stop ik alles in een tas: zwembroek voor de zwemles, boodschappenlijst, gymkleren en papierwerk voor ‘t nieuwe paspoort inclusief een cheque -het postkantoor doet niet aan credit cards. Pas als we bij de mevrouw in het hokje zitten ‘s middags en ze om onze rijbewijzen vraagt, bedenk ik me dat mijn exemplaar nog op de printer ligt.

De jongens moeten ook nieuwe Nederlandse paspoorten. Het bezoek aan de ambassade dat daar voor nodig is, staat voor aanstaande woensdag gepland: nog meer papierwerk.
Er is komend weekend een belangrijk congres over het syndroom van Down in DC, ik heb eigenlijk beloofd om te gaan helpen. Een Nederlandse vriendin die tegenwoordig in Parijs woont, is een paar dagen in het land. ‘Zin om te lunchen?’ vraagt ze.
‘Nou, eigenlijk geen tijd’, reageer ik.
Donderdag komt het verhuisbedrijf een inschatting maken van de hoeveelheid spullen die we mee terug nemen, zodat ze inpakkers kunnen inplannen en containers kunnen bestellen. Dus moeten we nu eigenlijk beslissen wat in de luchtvracht mee gaat en wat we niet mee kunnen of willen nemen. Harro en lopen door het huis: kan de tv -en de Xbox- ook op 220? Zouden we de wasmachine kunnen ombouwen? Is er een verloopslangetje te koop, zodat onze gasbarbecue ook op Nederlandse propaanflessen past? Mag Harro z’n Laser ook mee?
We praten met makelaars en kiezen er op goed geluk één: hopelijk vindt hij ons droomhuis, tenminste als we het eens kunnen worden hoe ons droomhuis eruit ziet.

‘Anders komen jullie bij ons, is dat niet handiger?’ vragen Britse vrienden, waar we een zondagse lunchafspraak mee hebben. ‘Bedankt, maar nee’, antwoord ik.
Zelf koken en gastvrouw spelen is wel meer werk, maar geeft me een ochtend het idee dat het gewone leven ook nog doorgaat. We maken risotto, drinken een glas wijn met ze en leunen achterover.
Lachend vertel ik over Simeon z’n Amerikaanse paspoort: ‘dus kon ik door de regen en de vrijdagmiddagfile helemaal terug rijden voor m’n rijbewijs.’
Harro vult aan: ‘terwijl ik daar bleef en het hele formulier opnieuw moest invullen: het moest met een zwarte pen, wat er met koeienletters boven stond!’

1 opmerking:

  1. Klein advies: neem echt níks electrisch mee terug uit Amerika. Bij ons heeft het strijkijzer het ongeveer 3 maanden gedaan met zo'n "omvormer" waarna er rook uit kwam. De broodrooster omplofte vrijwel direct al en toen H. de DVD/CD speler wilde aansluiten (allemaal met zo'n stroomwisselaar) sloegen alle stoppen door en kwamen er vlammen uit het apparatuur. Verkopen die handel! Ik heb hier nog een broodmachine in de garage staan, ik durf hem gewoon niet te proberen ben bang dat hij ook zal ontploffen.
    Sxx

    BeantwoordenVerwijderen