Opgewekt stapt er een meneer van het verhuisbedrijf ons huis binnen. Hij opent z’n laptop, draait het scherm op de toetsen, zodat er een notitieblok ontstaat en pakt z’n speciale pennetje: ‘zo waar zullen we ‘ns beginnen?’
Harro en ik leiden hem door het huis, terwijl hij met z’n pen razendsnel op het scherm tikt. ‘Gaat die tafel mee? Hoeveel stoelen horen daarbij?’
Twijfelend kijk ik Harro aan: ‘zullen we de keukentafel wel meenemen? Misschien hebben we straks wel een huis waar geen plek is voor een keukentafel en een nette eettafel?’
‘Ik zet ze voorlopig in het systeem, jullie kunnen het altijd nog laten veranderen’, helpt de meneer. ‘Gaat die tv mee?’
‘Ja’, knikken we, die wel. ‘Maar de tv beneden niet, en ook alle lampen niet. En het koffiezetapparaat niet en de frituurpan.’
De meneer knikt en tikt weer op zijn scherm: ‘internationale verhuizingen zouden veel makkelijker zijn als we overal hetzelfde voltage zouden hanteren.’
Hij stopt voor ons beeld van de twee vogels. ‘Hier moet zeker een houten krat omheen gebouwd worden?’
‘Ja’, knikken we weer. En als hij de maten opneemt kan ik het niet laten: ‘wilt u misschien de lijst van vorig jaar gebruiken? Toen heeft ook iemand alles opgemeten.’
De verhuismeneer lacht vriendelijk en meet door: ‘we doen het toch graag zelf.’
Geroutineerd laten we zien wat er nog meer in een houten krat vervoerd moet worden: Het grote schilderij, de marmeren tafelplaat, het schaalmodel van een houten zeiljacht. ‘In de garage staat ook nog een tv, met het houten frame er nog om heen,’ herinnert Harro zich. ‘En voor de computers en de geluidsinstallatie hebben we de originele dozen bewaard.’
‘En die trampoline en de barbecue?’ de meneer staat buiten op ons terras en wijst om zich heen.
‘Alles gaat mee, net als de tafel en de rieten banken’. Ik kijk naar onze prachtige grote tuinset, die zo mooi tot zijn recht kwam op de grote patio in Houston, maar nu ingeklemd op het te kleine terras staat. Ik vraag me af of we er plek voor zullen hebben straks, zo groot zijn de meeste Nederlandse tuinen niet.
‘Ik kom op iets meer dan 20.000 pound’, concludeert de meneer als hij van z’n schermpje op kijkt. ‘Dat zou moeten passen in de twee containers die jullie zijn toegewezen. Ik schat in dat het inpakken drie dagen werk is.’
‘Fijn,’ wil ik zeggen, ‘dat had ik u zo ook wel kunnen vertellen: het zijn precies dezelfde cijfers als vorig jaar.’ Maar hou toch maar mijn mond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten