Internationale school

Live via Twitter volg ik het debat in de Tweede Kamer over de bezuinigingen op het onderwijs. Natuurlijk is die berichtgeving gekleurd, ik volg niet iedereen. Maar ook als ik de kleuren eruit probeer te poetsen, hou ik een schrijnend beeld over. Een schrijnend beeld van Nederlands onderwijs dat achteruit holt, waar geen aandacht en ruimte is voor kinderen die onder of boven het gemiddelde uitsteken. Niet omdat leerkrachten en scholen niet zouden willen, maar vooral omdat ze niet (meer) mogen.

Zelfs het kapitalistische Amerika, waar alles om geld draait en overheidsbemoeienis een vies woord is -ook in Democratische kringen- heeft onderwijs voor alle kinderen via federale wetgeving geregeld. Of je nu hoogbegaafd bent, thuis Spaans of Koreaans spreekt, in een rolstoel zit, alle dagen heel druk bent, moeite hebt om je gedrag te controleren, leren erg moeilijk vindt, of gemiddeld bent: iedereen is welkom op dezelfde school.

Eén van de Nederlandse discussiepunten tussen het onderwijsveld en de minister is dat ouders en leerkrachten vragen om een wettelijk vastgelegde basiszorg: wat moeten alle scholen minimaal bieden? De minister vindt dat onzin: dat regelen scholen onderling maar.

De Amerikaanse federale wet zegt: alle kinderen hebben recht op onderwijs in de minst beperkende omgeving én alle kinderen hebben recht op onderwijs op hun eigen buurtschool. Vertaald naar de praktijk betekent dit dat het onderwijs zo inclusief mogelijk georganiseerd wordt en dat buurtscholen zich moeten aanpassen, zodat je met de rolstoel naar binnen kan en er lessen Engels voor niet-Engelstaligen zijn. Een wettelijke basiszorg in twee regels.

Het kabinet vindt het huidige systeem van rugzakjes bureaucratisch: ‘en daar willen we vanaf’. Dus gaat al het beschikbare geld in een grote hutkoffer, zonder oormerken. Het is aan de school om daar een extra assistent uit te betalen om Pietje een steuntje in de rug te geven of de kapotte verwarming van te laten maken.

Het Amerikaanse systeem kent geen rugzakjes. In het Amerikaanse systeem is het IEP leidend: het contract tussen school en ouders waarin leerdoelen en het leerplan zijn opgenomen, inclusief de noodzakelijke financiële middelen. Bureaucratisch? We hebben Daniël z’n IEP altijd als zorgvuldig en compleet ervaren.

Ik maak me boos en leun hoofdschuddend achterover in mijn stoel. Hoe kan dit? Hoe kan je onderwijs in een welvarend land voor zoveel kinderen zoveel moeilijker maken? En in dat welvarende land gaan wij straks weer wonen met een zoon die extra zorg nodig heeft. Ik hoop niet dat je het ons kwalijk neemt dat we ver weg blijven van Nederlands onderwijs: de jongens gaan straks in Nederland alledrie naar de internationale school.