Opgetogen komt Julian uit school: ‘mam, kijk wat ik heb!’ Normaal rent hij meteen naar boven, naar z’n kamer om te kijken hoe het met z’n draken staat (hij is, online, samen met vriendjes een drakeneiland aan het bouwen op de iPod), maar nu opent hij z’n rugzak en haalt er een bruine envelop uit.
Reden genoeg om op de plaats halt te houden en hem mijn ongedeelde aandacht te geven. Uit die envelop komt zijn rapport. ‘Ik heb op één vak na, allemaal A’s en O’s, goed hè?’ Stralend kijkt Julian me aan. Ik straal terug en ben trots op ‘m.
Voor elk vak krijgt Julian twee beoordelingen, niet alleen hoe goed, maar ook hoe hard hij gewerkt heeft. Een A voor een vak betekent ‘uitmuntend’: beter kan niet. Een O voor hetzelfde vak betekent dat de inspanning die Julian ervoor geleverd heeft ‘outstanding’ was: meer had hij niet kunnen doen.
Je kunt natuurlijk zeggen, dat een rapport maar een rapport is, en dat er andere dingen in het leven belangrijk zijn dan cijfers op school, maar zo’n lijstje geeft mij een indicatie hoe het gaat.
Hij heeft er de afgelopen maanden hard voor gewerkt: veel huiswerk gemaakt, goed opgelet. Loon naar werken is altijd fijn en motiveert om de inspanning te blijven leveren.
Op z’n eerste rapport dit jaar, in de herfst kwam Julian niet verder dan B’s, C’s en G (good) en S (sufficient) voor de inspanning. Hij had moeite met de omschakeling van het Texaanse curriculum naar het lespakket hier in Virginia. Het sluit niet aan en er worden andere eisen gesteld die hij eerst niet doorhad wat tot grote frustratie en veel moedeloos gezucht achter z’n huiswerkopdrachten leidde.
Nu zijn rapport terug is op het niveau van Houston, weet ik dat hij de draad weer heeft opgepakt.
Kortom hij heeft de verhuizing doorstaan en zit weer lekker in z’n vel. Voor mij genoeg om te constateren dat we er goed aan hebben gedaan om pas aan het einde van het schooljaar naar Nederland te vertrekken en niet met Harro zijn meegegaan op 1 april.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten