donderdag 26 april 2012

Oase


‘Wat wil je doen?’ smst een Amerikaanse vriendin met wie ik voor woensdag heb afgesproken. ‘Lunch, koffie of misschien een wandeling?’
Ik lees haar berichtje woensdagochtend. Het is nog vroeg, maar de zon piept al tussen de gordijnen door. Na meerdere dagen met een gestage regenval, klinkt die wandeling wel heel erg aantrekkelijk.
‘A walk sounds great,early afternoon?’ typ ik terug en ga boterhammen smeren voor de lunches op school.

Ze komt me om kwart voor twee ophalen. Wat een luxe: ik hoef alleen maar in de auto te stappen, ik weet eigenlijk niet eens waar we naar toe gaan.
‘Ik stel voor om naar Meadowlark Botannical Gardens  te gaan’, zegt de vriendin.
Ik hoef alleen maar te knikken en we zijn op weg. Ik ben nog nooit in deze tuinen geweest, alhoewel ik weet dat ze er zijn. Julian heeft er wel eens een schoolreisje naar toe gehad.
Ik verwacht dat we door de drukke lunchfiles rondom de Mall moeten, maar ze slaat meteen linksaf en rijdt een woonwijk ik die ik ken van Simeon z’n voetbal. Aan het einde van de woonwijk zijn we er al.
‘Ik wist niet dat het zo dichtbij was’, zeg ik verrast.
De vriendin heeft een jaarkaart met gastpas, dus we lopen langs de kassa in het bezoekerscentrum met schildpadden en slangen en stappen de grote tuinen in.
Ik sta perplex, hou mijn adem in, adem dan langzaam uit. Ik kijk rond en probeer het uitzicht in één keer in me op te nemen. Voor me strekt een heuvelachtig terrein zich uit met grasvelden, bomen in alle kleuren groen, borders met honderden verschillende planten en bloemen in roze, wit, rood, oranje. Een stukje de heuvel af, ligt een grote vijver, waar eenden met kuikentjes ronddobberen. Rechts hoor ik een beekje klateren en als ik goed kijk zie ik tussen lentegroene bladeren door een houten bruggetje. De zon schijnt uitbundig en toch is het niet warm.
‘Zullen we langs het beekje richting de vijver lopen?’ wijst de vriendin. Ze vertelt dat de vijver vele grote karpers huisvest, in de meest prachtige kleuren. ‘Heel erg leuk voor kinderen om naar te kijken.’
Niet alleen kinderen, want wij staan een half uurtje later ook over de reiling gebogen en kijken gebiologeerd naar de traag rondzwemmende dikke meterlange vissen in het goud en oranje. Verschillende schildpadden drijven op het wateroppervlak om zich aan de zon te warmen.

We kletsen over de school, onszelf, verhuizen, vakanties. Net als het park een onverwachte oase is in onze drukke stadse buitenwijk, zo is deze wandeling een oase in de drukte van het project verhuizen. Opgewekt en ontspannen zet de vriendin me weer thuis af.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten