donderdag 31 mei 2012

Belletje


Met veel bravoure sprong Simeon afgelopen maandagmiddag vele keren achter elkaar van de lage duikplank in het diepe gedeelte van het zwembad. Met enige moeite wisten we hem ervan te overtuigen dat hij niet van de hoge af mocht, zoals Julian wel deed.
‘Als ik de ‘pencil jump’ doe, raak ik met mijn tenen de bodem’, vertelde hij trots, toen hij recht als een plankje in het water was gesprongen. Het bad is bij de duikplanken twaalf foot -bijna vier meter- diep. Het was wel een goed idee geweest, als er toen een belletje bij me was gaan rinkelen.

Midden in de nacht van maandag op dinsdag ging er geen belletje, maar een grote gong. ‘Mama,’ stond Simeon huilend aan mijn bed -Harro zat alweer in het vliegtuig-, ‘mijn oor doet zeer.’
Zeer schuldbewust zocht ik in het medicijnkistje naar oordruppels en pijnstiller. Toen ik de druppels in z’n oor probeerde te laten lopen, schreeuwde Simeon het uit van de pijn. Het deed echt zeer. Vier uur later stond hij weer aan mijn bed, de pijnstiller was uitgewerkt.
Toen de volgende middag de viezigheid eruit stroomde en Siem zelfs z’n hoofd stijf hield omdat bewegen te zeer deed, heb ik de kinderarts gebeld. ‘Zo’, concludeerde ze, dat is een heftige uitwendige infectie, een zwemmersoor.’ Het was zelfs zo opgezwollen dat ze zijn buisje niet meer kon zien.
Met nieuwe oordruppels en een pijnstiller-die-je-alleen-op-recept krijgt, werden we naar huis gestuurd. ‘Vrijdag terugkomen!’ waarschuwde ze nog.

Hoe kan ik zo stom zijn? Met mijn jarenlange ervaring met buisjes in oren weet ik dat je niet dieper dan zes foot/twee meter mag komen. Dat ik zelfs maar heb kunnen overwegen om hem van de hoge te laten springen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten