In de drie jaar voordat we naar Houston verhuisden, woonden we in een wijk aan de andere kant van de school. Onze overburen hadden kinderen in dezelfde leeftijd en elke middag na schooltijd speelde Julian buiten met vooral Katherine en in mindere mate haar jongere zus Sophie. Julian en Katherine waren die jaren onafscheidelijk; ze waren de Jip en Janneke van de straat.
Tijdens de barbecue om de opening van het nieuwe schooljaar te vieren afgelopen september, kwam Katherine enthousiast op ons af: ‘Hi Julian, great to see you. How are you?’
Julian kon er met moeite een ‘hi’ uit krijgen, draaide zich om en was weg, voetballen met de jongens.
Katherine haalde haar schouders op: ‘oh boys…’ en ging met Simeon naar de glijbaan en de schommels.
Het hele afgelopen schooljaar mochten we het onderwerp Katherine niet aansnijden van Julian, hij wilde niets over haar weten. Tijdens International Day hield ze als voorzitster van de leerlingenraad een mooie speech. Steels keek ik naar Julian die met z’n oranje shirt aan in de parade mee liep. Ik kon niets anders dan bewondering opmaken uit z’n blik, maar toen ik er later een opmerking over maakte werd ik afgesnauwd.
Ik maakte er grapjes over met Kris, de moeder van de dames en mijn redder in nood in onze eerste Amerikaanse jaar. ‘Ze worden ouder’, constateerden we, ‘en dan zijn vriendschappen tussen jongens en meisjes niet meer vanzelfsprekend.’
Afgelopen weekend ging het zwembad weer open, waar zowel wij als Kris en de haren lid van zijn.
‘Pff,’ zuchtte Julian zaterdagavond toen we met natte haren in de auto terug naar huis zaten, ‘gelukkig hebben we Katherine en Sophie niet gezien.’
Maar gisteren waren de dames waren er wel. Ik zag ze in de rij staan voor de duikplank en besloot Julian te plagen.
‘Ga nog een keer van de duikplank’, maande ik hem, ‘straks gaan we lunchen en is er geen tijd meer.’
Enthousiast liep hij richting de rij om onmiddellijk rechtsomkeert te maken en mij boos aan te kijken toen hij zag wie er ook waren.
Er was geen verstoppen meer aan toen ze ons in het vizier kregen. Daniël gaf knuffels, Simeon begon meteen te kletsen. Ten einde raad, ging Julian met Sophie -jonger, en veel jongensachtiger dus niet eng- torpedo’s opduiken. Dat brak het ijs want even later verzonnen ze met z’n drieën de meest gekke spelletjes en zagen we Julian niet meer terug. Hij bleef zelfs toen wij naar huis gingen en had een heerlijke middag.
Het kan gelukkig nog, je als Jip en Janneke gedragen als je elf en bijna twaalf bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten