Zelfcensuur

Zie hier een regelrecht geval van een writers-block. Het enige onderwerp waar ik over wil schrijven, daar mag ik van mezelf niet over schrijven. Het gevolg van deze zelfcensuur is dat het enige waar ik aan kan denken, dat ene te stoute onderwerp is. Net als in die oefening tijdens van die reflectieworkshops waarbij je niet aan een roze olifantje mag denken.

Ik kan natuurlijk net doen alsof mijn neus bloed en toch schrijven over het gesprek dat ik vanmorgen had met expatvriendinnen. Ze spreken en lezen geen Nederlands. Maar de knop van Google-translate is snel gevonden en bovendien: ze zijn vriendinnen dus doe je zoiets niet. Ons gesprek was daarvoor te persoonlijk met net teveel ontboezemingen.
Ik onderzoek het onderwerp van ons gelach en gepraat op internet. Lees wat Wikipedia erover te zeggen heeft en probeer verschillende varianten uit om er toch over te schrijven. Uiteindelijk druk ik elke keer weer op de delete-knop: dit is geen onderwerp om onder de aandacht van familie, oud-collega’s en aanverwanten te brengen. Je zult zelf je weg naar dit boek moeten vinden en zelf moeten beslissen of je het wilt lezen.

(Nee, ik heb het nog niet gelezen, maar sta in dubio. Aanstaande zondag is het moederdag en volgens een zeer grappige parodie van de comedy show ‘Saturday Night Live’, op een Amazon-reclame, is het boek een ultiem moederdagkado. Aangezien Harro er niet is, misschien het moment om zelf naar de boekwinkel te gaan?)

Ik klik alle internetpagina’s weer dicht, verwijder ook mijn laatste woorden en staar naar een lege pagina. Wat nu? Ik kan toch niet over een roze olifantje gaan schrijven?