Nagelbijtend

Elk jaar is het vaste prik. Het eerste weekend van juni is gereserveerd voor een weekendje weg met mijn vriendinnen van de universiteit. Meestal zitten we in een vakantiehuis ergens in de natuur en meestal is er ook een activiteit. Vorig jaar was dat een workshop NLP, Neurolinguïstisch programmeren. Er kwam een dame die daarvoor had doorgeleerd en ons idee was om over onze dromen en wensen voor de toekomst te praten.

De dame in kwestie bleek vooral uit op het verkopen van zichzelf. Ze rookte teveel en ze zat vol met onverwerkte problemen die ze uitgebreid op tafel legde. Bovendien had ze een dikke olifantshuid. Als een op stoom gekomen dieselmotor walste ze over onze kritiek heen en draaide haar programma af. Te beleefd besloten we er het beste van te maken en binnen haar structuur elkaar over onze dromen te vertellen.

Ik vertelde over het boek dat ik zou willen publiceren, een roman, fictie. Ik had zelfs al wat ideeën op papier gezet.

‘Waarom maak je geen boek van je blogs?’ vroeg één van de vriendinnen. ‘Ze zijn echt heel goed en voor veel meer mensen leuk om te lezen.’ De anderen vielen haar bij en iedereen kwam met suggesties om deze droom werkelijkheid te laten worden. Ergens deed de NLP-achtige structuur van die middag zijn werk, want het idee liet me niet meer los.

De afgelopen maanden heb ik geschuurd en geschaafd aan mijn verhalen en gewikt en gewogen om de leukste eruit te kiezen. Met een vergrootglas heb ik naar de tekst gekeken om puntjes op de i te zetten en met een glaasje wijn gebrainstormd over een titel. Met een luid kloppend hart heb ik het manuscript naar verschillende uitgevers gestuurd en nagelbijtend op reacties gewacht.

Om een lang verhaal kort te maken: vorige week heb ik een uitgeefovereenkomst getekend en op 17 september staat de publicatie gepland van een boek met verhalen over ons eerste Texaanse jaar.

Ja inderdaad, heel spannend. Het is alleen jammer dat ik iedere keer weer aan die kettingrokende NLP-madam moet denken.