Netwerk

Julian mocht mee met het schoolreisje van de Internationale school. Maar was ook uitgenodigd om een keer mee te trainen met de Bredase zwemclub. Dus toen ik hem aan het einde van de dag ophaalde van z’n dagje Efteling, reden we meteen door naar het zwembad, ook al was hij eigenlijk doodop.
Simeon en Daniël moesten zeer tegen hun zin mee en een uur op de warme, vochtige tribune zitten. Een zakje chips hielp, maar maakte niet goed dat papa niet kwam opdagen; hij stond in de file. Toen Julian met natte haren uit de kleedkamer kwam, was het al na zevenen, we moesten nog steeds eten. ‘Zullen we ergens wat eten?’ stelde ik voor.

‘Ja, laten we naar Ome Jan gaan’, besliste Harro toen we weer thuis waren.
‘Auto?’ vroeg Daan en keek bezorgd.
‘Nee, niet auto, we kunnen naar het restaurant toelopen.’
Binnengekomen, liepen we meteen door naar het achterste gedeelte van de zaak, waar een groot terras is met een speeltuin.
‘Hé, wat doen jullie hier?’ hoorden we voordat we ook maar hadden kunnen bedenken waar we wilden gaan zitten. We vielen midden in de klassenborrel van Jasper, een jongetje met Down en zijn ouders. De jongens vergaten dat ze hongerig waren en dorst hadden en renden naar de trampoline, glijbaan en zandbak.
Nadat we hadden besteld en wilden gaan zitten, zagen we ouders die we maandagochtend op de Internationale school hadden ontmoet. Zij zijn ook net terug in Nederland -uit Noorwegen- en nog op zoek naar een huis. We bestelden meer bier en wijn en kletsten zoals expats dat doen: waar heb je allemaal gewoond, spreken de kinderen nog Nederlands en hoe ziet je toekomst eruit? Heerlijk ontspannen dus, want hun verhalen waren zeer herkenbaar.
We stelden de mensen uit Noorwegen aan de ouders van Jasper voor en voelde ons een klein beetje onderdeel van een netwerk worden.

Hadden we vorige week nog een volle sociale agenda, met veel speelafspraken voor de jongens, nu is de agenda leeg. Hadden we vorige week nog het comfort van onze eigen bedden, eigen bank en eigen schilderijen aan de muren, nu zitten we in onze tijdelijke huurhuis aan een tafel die niet van ons is en kijken we naar lampen die we niet eens mooi vinden. Vorige week organiseerde ik die sociale agenda zonder problemen ‘on the go’ met de iPhone: sms, even bellen of een email sturen. Nu ben ik zelfs niet bereikbaar als er iets aan de hand is. M’n Nederlandse nummer en diezelfde iPhone willen elkaar niet. Lees verder op Gezinspiratie

Verhuisdialogen

‘Weet jij waar die tas is, waar alle paspoorten in zitten?’
‘Die tas die je gisteren bij het bureau hebt gezet dat ingepakt werd?’
‘Ja bij het bureau dat nu in de container zit.’
‘Nee, geen idee waar die tas is, misschien in de auto?’
‘Heb ik al gekeken.’

‘Met mij. De sleutels van Kim d’r auto liggen op het aanrecht. De huissleutel zit er nog aan, haal je die eraf voordat je de sleutels overgeeft aan de nieuwe eigenaar?’

‘Oeps, Daan z’n pap staat nog in het keukenkastje thuis. En hij wil vast pap eten voor ontbijt hier in het hotel.’
‘Oké, ik ga het morgenochtend wel halen, we gaan nu eerst slapen.’

‘Heb jij gezien of de verhuizer ons beeld met de vogels heeft vastgezet, voordat hij het houten krat dichttimmerde?’
‘Nee, ik heb ‘t aan hem gevraagd. Hij zei dat het vast stond.’
“Mmmm, dan ga ik vragen of het krat weer open kan, ik wil zeker weten dat het goed vaststaat.’

‘Hé zussie, alles goed?’
‘Ja, we zijn er helemaal klaar voor om morgen jullie luchtvracht in Breda in ontvangst te nemen. Weet jij al hoe laat we er moeten zijn? Ik heb nog niets gehoord.’
‘Goeie vraag, dat klopt, we zouden vandaag een tijdstip krijgen.’
‘En nu is het al half zes hier, je verhuiscoördinator is vast al naar huis.’
‘Beetje slordig.’
‘Zal ik haar morgenochtend bellen?’
‘Graag.’

‘Harro, word wakker, je telefoon gaat nu al voor de derde keer, misschien is het ernstig.’
‘Wat? Oh, hoe laat is het?’
‘Vier uur, tien uur in de ochtend in Nederland.’
‘Hallo, met wie spreek ik?’
‘Ik sta met uw luchtvracht voor de deur hier in Breda, maar er is niemand.’

‘Is Daniël bij jou?’
‘Nee, ik dacht dat hij bij jou was.’
‘O o, dan is hij alleen met de lift naar beneden gegaan.’
‘Juist. Zou hij naar het restaurant op de tweede verdieping zijn gegaan of de lobby op de eerste?’

‘De tas ligt ook niet hier in de hotelkamer.’
‘O, nee, wat nu? Wat als…?’
‘Ja, dan moet de hele container leeg. Ik rij toch nog maar even terug naar het huis.’
‘Doe ik de jongens naar bed.’

‘Mam, papa stuurt je een smsje. Hij heeft de tas gevonden.’

Hij hoorde er gewoon bij

Met tranen in mijn ogen ga ik door Daniël z’n schoolwerk. Ik tel hoeveel optelsommen hij goed heeft en zie waar hij de mist in is gegaan met het invullen van ontbrekende cijfers in een reeks van 1 tot 30. Ik lees z’n schrijfsels: ‘I go on a trip. I go in an airplane’, geschreven als voorbereiding op onze reis naar Orlando. Ik zie voor me hoe hij -puntje van z’n tong uit z’n mond- z’n best doet om de letters leesbaar te schrijven en hoe hij met de juf bedenkt waar het over moet gaan. Ik herlees het commentaar dat de juf bij z’n werk geschreven heeft: ‘independant’ of: ‘needed assistance’. Nog drie dagen en dat zit Daniël z’n Amerikaanse schoolcarrière erop. Ik weet nu al dat we nog heel vaak aan deze jaren gaan terugdenken. Lees verder op Gezinspiratie

zelfstandig

‘Julian,’ begin ik, ‘luister ‘ns. Je voetbaltraining is verzet van donderdag naar vrijdag en valt nu samen met je zwemtraining. Wat wil je?’
‘Ik wil echt gaan zwemmen’, reageert Julian direct. ‘Maar hoe laat is de voetbal dan?’
Ik leg uit dat de trainingen elkaar gedeeltelijk overlappen, dat de voetbal langer doorgaat.
‘En de voetbal is op Kilmer?’ vraagt hij en ik zie hem denken.
Als ik knik, komt hij met een plan: ‘Wat als ik nou eerder stop met zwemmen, mijn voetbalspullen aantrek en naar het voetbalveld loop. Kan dat niet? Ik hoef maar één straat over te steken.’

Ik zie onmiddellijk kansen voor Julian om te oefenen met eigen verantwoordelijkheid nemen -op de tijd letten, de juiste route lopen, om al z’n spullen denken- en zelfstandiger worden en vindt het een goed idee. We praten het nog een keer door en ik heb er alle vertrouwen in dat hij dat kan.
Ik stuur een email naar beide voetbalcoaches om uit te leggen dat Julian later komt en dat hij zelfstandig van de ene training naar de andere zal lopen. ‘Als hij er dan om zeven uur nog niet is, kunnen jullie me dan een SMS sturen?’ sluit ik m’n berichtje af.

Van coach Sunil, onze buurman, vader van Julian z’n vriendje en van oorsprong geen Amerikaan, krijg ik een kort antwoord: ‘ok’.
Van de tweede coach, Paul komt een heel ander verhaal. Ik vertaal z’n reactie letterlijk: ‘Voor ieders veiligheid, kunnen we echt niet verantwoordelijk zijn om te verzekeren dat elk kind naar de training komt. Het is de verantwoordelijkheid van de ouders dat hun kind op tijd op het voetbalveld is en de coaches zullen ervoor zorgen dat niemand op het veld blijft hangen na de training. Ik hoop dat je het begrijpt en ben bereid om er verder over te praten mocht dat nodig zijn.’

Hoe kon ik na zes jaar Amerika denken dat eigen verantwoordelijkheid en zelfstandigheid van enig belang zijn als de (juridische) aansprakelijkheid in het geding is?

Ook 's middags nog energie

‘Ik heb m’n eigen pizzabodem meegenomen en aan de kok van het restaurant gevraagd of ze er haar ‘special’ van wilde maken’, legt Emma, een Britse vriendin, uit als ik vragend naar de pizza op haar bord kijk. We zitten in een zeer modern, urban Italiaans restaurant en genieten van een ‘ladies night out.’
‘Echt waar?’ reageer ik wat ongelovig. Emma knikt en snijdt een punt af.
‘Waarom?’ vraagt haar buurvrouw, een dame uit Canada die nieuw is in ons vriendinnengroepje dat elke maand samen eet. Met veel enthousiaste handgebaren vertelt Emma over hoe fout gluten zijn en hoeveel beter ze zich voelt nu ze dit eiwit niet meer binnen krijgt. Lees verder op Gezinspiratie

Oerwoud

‘Weet je al precies wat je wel wil? Of weet je voornamelijk wat je niet wenst? #datisvasteenmooibegin’ reageert één van mijn volgers als ik om hulp vraag op Twitter.
‘Ik wil vooral iemand die me aan de hand meeneemt door het oerwoud van de Nederlandse regels #vanhetkastjenaardemuurgestuurd’ twitter ik terug. Als antwoord schrijft m’n volger dat dat oerwoud ook nog ‘ns continue verandert en voegt er de hashtag #iedereenwordtimpelstimpel aan toe. Het helpt een beetje te weten dat ik niet de enige ben, maar ik loop zeer gefrustreerd door het huis en weet het even niet meer.

Wat is er aan de hand? Omdat Daniël straks niet naar het speciaal onderwijs gaat, maar naar een reguliere school, is er de mogelijkheid om ‘Leerlinggebonden Financiering’ voor hem aan te vragen, waarmee de school hulp kan inkopen. Dit budget wordt in de praktijk ‘het rugzakje’ genoemd.
Stap één om dat extra geld te krijgen is het aanvragen van een indicatie. Het duurde lang voordat ik begreep, dat dat een andere indicatie is dan de indicatie die je moet aanvragen om in aanmerking te komen voor het Persoonsgebonden Budget (PGB), bij een andere instantie met andere formulieren. Heel efficiënt allemaal.
So far, so good, vorige week is de indicatie toegekend: Daan krijgt vanwege het feit dat hij het syndroom van Down heeft een rugzakje. ‘De school kan het geld nu aanvragen, onder vermelding van het BRIN-nummer’, schreef mijn contactpersoon in de email.

De school, ook nieuw in dit veld en met maar erg weinig mensen in dienst die het Nederlands machtig genoeg zijn om in het oerwoud de bomen nog te zien, schreeuwde om hulp. ‘Ik ga op zoek’, beloofde ik. Zo moeilijk leek het me niet, immers vele scholen gingen ons voor.
Na een uitgebreide emailwisseling met dé onderwijsorganisatie in Breda en twee telefoontjes van mij naar hun met aanvullende vragen, had ik nog geen antwoord op mijn simpele vraag: welk formulier moet de school invullen en welke gegevens zijn daarvoor nodig?

Ten einde raad -en op advies van een volger- plopte ik mijn vraag op Twitter. Binnen no time had ik veel reacties, waaronder iemand die me een link toestuurde. ‘Is dit wat je zoekt?’ schreef ze erbij. Ik opende de link en kreeg een formulier in beeld dat begint met de zin ‘Met dit formulier kunt u leerlingen aanmelden voor wie (…) leerlinggebonden budget beschikbaar is.’

Nu moeten we alleen nog de juiste toegekende nummers op de juiste plek invullen.

Vallen

Simeon die nog steeds ziek en zielig is;
Zich opstapelende problemen om Daniël in Nederland op school te krijgen;
AB-ers die natuurlijk niet op vrijdag werken;
Een bureau vol met onbegrijpelijke formulieren;
Einde van het schooljaar drukte;
Misschien wel een tornado vanmiddag;
In ieder geval heel veel regen;
Morgen én voetbal én een verjaardagsfeest én afscheid van de Nederlandse school;
Vriendinnen die lekker op weekend zijn;
Daniël die jaloers is op Siem z’n oor;
Julian die niet meer door z’n huiswerk heen komt;
Het gaat allemaal niet vanzelf vandaag.

Gelukkig lieten ze me de hele nacht met rust. Ik had dus kunnen slapen, als ik geen enge dromen had gehad over met Julian in de Dragon Challenge (achtbaan in Orlando die over de kop gaat) zitten en dat dan de stang die je in je stoel houdt, niet dichtgaat. We bleven vallen.