Borstcrawl

‘Ik moest voluit gaan', hijgend en puffend klautert Harro uit het zwembad. Hij heeft met een handlengte voorspong van Julian gewonnen. Julian laat zich lachend achterover vallen in het water: ‘zullen we nog een keer?’ Die tweede 50 yards borstcrawl wint Julian ruim.
Het is zondagmiddag, we trotseren de hitte en zijn in het buurtzwembad. De heren hebben elkaar uitgedaagd, er allebei van overtuigd dat ze het snelst zijn. Ons eigen zwembad is te klein om echt te racen, dus zijn we in het buurtzwembad waar Julian ook traint.
Ook na de tweede race staat Julian fris als en hoentje aan de kant en wil eigenlijk nog wel een wedstrijdje vlinderslag doen.

Ik heb het ondertussen allang opgegeven, verlies zelfs van Julian in onze eigen zwembad, waar ik door de korte afstand voordeel zou moeten hebben van mijn lengte. Ik durf het hardop te zeggen: ‘mijn zoon is ergens beter in dan ik’. Ik kan hem op het gebied van zwemmen niets meer leren. Ik kan er alleen naar kijken en van genieten en dat doe ik dan ook maar. Zoals afgelopen zaterdag tijdens de eerste echte wedstrijd van het seizoen waar Julian secondes van z'n persoonlijke records af zwom en zich niet liet intimideren door het grote diepe zwembad en alle drukte eromheen.

Na de race in het buurtzwembad - nee, Harro liet zich niet verleiden tot de vlinderslag- kregen we bezoek. Nederlands/Belgische vrienden die aan de andere kant van Houston wonen, kwamen afscheid nemen. Ze namen champagne mee en we legden vis en gamba’s op de barbecue. Het voorspelde onweer bleef aan de andere kant van de stad hangen, zodat we heerlijk buiten aten en toen alle borden leeg waren nog een verfrissende duik konden nemen.
Hangend in ons zwembad, vertelde Harro over z'n borstcrawl-wedstrijd: 'Julian was gewoon veel te snel.' waarop de vriend fijntjes opmerkte: 'misschien was jij wel gewoon heel langzaam.'