Gesprekken

‘Bij ons aan tafel wordt er altijd eerst tien minuten ruzie gemaakt wie er als eerste mag vertellen hoe de dag was en vervolgens blijven de meiden door elkaar heen tetteren’, vertelt één van mijn vriendinnen hoofdschuddend. Zij is degene met drie dochters en altijd als ze vertelt hoe het bij haar thuis gaat, lopen de tranen over mijn wangen van het lachen.
‘Bij ons wordt er gewoon gestompt en is er een wedstrijd wie het eerste z’n drinken op heeft’, reageer ik, waar de dochters-vriendin weer om moet lachen. Een van de andere meiden, met ook drie zonen, reageert instemmend: ‘Of ze geven elkaar een trap onder tafel.’
Ik was de afgelopen dagen in Nederland en genoot van een weekend weg met mijn vriendinnen. Uitgelachen over de kinderen, kwamen er ook meer serieuze onderwerpen aanbod.

We kampeerden bij de boer in Twente. In grote tenten die van alle luxe voorzien waren. ‘s Ochtends stond het ontbijt voor ons klaar en ‘s avonds schoven we aan en genoten we van alles wat op de boerderij geproduceerd werd.
Zaterdagmiddag fietsten we door het Twentse land. Het regende net niet, maar de wind hield ons aardig bezig. Echt Nederlands weer constateerde ik en ik trok nog maar een shirt aan, verwend als ik ben met tropische temperaturen.
We praatten over de liefde of het gebrek eraan. Over huwelijken, scheidingen en wat we nu eigenlijk verwachten in het leven. Over carrières en over de moeilijke keuze om op het carrièrepad te blijven, zoals een aantal dames doen, of een zijpad in te slaan, zoals een aantal anderen hebben gedaan.

We kennen elkaar bijna 25 jaar en elk jaar gaan we een weekendje weg. Gingen de gesprekken de eerste jaren over uitgaan, vriendjes en studeren, langzaam aan veranderden de onderwerpen en kwam afstuderen aan bod en solliciteren, en wat later huizen kopen, trouwen en toen voorzichtig die kinderen.
Dit weekend raakten we aan een nieuw item, de eerste verschijnselen van de overgang. ‘Straks bespreken we het hoe en wat van rollators’, zei een van de vriendinnen een beetje lacherig.
‘Lijkt me geweldig’, reageerde ik. Omdat het zou betekenen dat we ook de komende 25 jaar, elk jaar een weekend op pad gaan met z’n dertienen.