Ik heb net nog maar een keer de foto’s bekeken. Weer terug in de VS, heb ik vooral boterhammen gesmeerd, wassen gedraaid, sokken opgeruimd en schoolspullen uitgezocht. Kijkend naar de foto’s, moest ik mezelf even in mijn arm knijpen om zeker te weten dat ik niet droomde, maar dat ik echt in een weekend op en neer ben gevlogen om het feestje van het uitkomen van mijn boek te vieren.
Na een wat hobbelige vlucht, Continental vliegt met kleine vliegtuigen de oceaan over en dat is echt minder comfortabel, landen we ruim op tijd op Schiphol. In de toiletten trek ik snel schone kleren aan, kam m’n haren en poets mijn tanden. Helemaal klaar voor een serie afspraken, lach ik vriendelijk naar de douane-beambte, pak mijn koffer van de band en stap Nederland binnen.
Na een ontnuchterend ontbijt -’je zou VROM niet meer terugherkennen, alle ambitie is weg’, vertelde m’n oud-collega hoofdschuddend- reed ik naar Hilversum.
Daar werd ik verwacht in de studio van Radio Nederland Wereldomroep voor een interview over ‘Blonde haren onder een Cowboyhoed’. Geïnterviewd worden is een vak apart, kwam ik snel achter. Ik snap nu waarom mediatraining geen luxe is als je vaak voor de microfoon staat. Voordat ik het wist was de tijd op en had ik nog niet gezegd wat ik eigenlijk wilde zeggen. Toch was ik tevreden, het interview ging in ieder geval over mijn boek!
In Leiden dronk ik uitgebreid koffie met Rob van de Stichting Downsyndroom. We bedachten een actie voor de donateurs, die van start zal gaan na het uitkomen van het winternummer van Down+Up.
Met een goed gevoel en met energie voor tien vanwege alle adrenaline, reed ik naar m’n familie, waar ik kleine nichtje Saar uitgebreid kon knuffelen. Ik mocht haar zelfs verschonen, wat een privélege!
Zaterdagmiddag kocht ik in het kleine boekwinkeltje om de hoek van schoonzus in Haarlem een rode pen om mee te signeren -hij kleurde prima bij de omslag van het boek. Na lang poseren voor de spiegel trok ik mijn cowboylaarzen aan onder m’n Sneekse jurkje. ‘Heel hip’, vond schoonzus.
De presentatie voelde aan als een verjaardag en diploma-uitreiking ineen. Ik kreeg kadoos en er vormde zich een lange rij mensen die allemaal mijn handtekening in hun boek wilde. Zoals het hoort had ik aan het einde van de middag spierpijn in mijn kaken van het glimlachen. De grote stapel boeken was bijna helemaal verkocht, de mensen van de boekhandel waren tevreden.
In het vliegtuig terug heb ik mezelf getrakteerd op vier films. Weer door de douane sloegen Simeon en Daniël hun armpjes stevig om mijn nek: ‘mama thuis!!’
Nu weer terug in het echte leven, pakken we de draad weer op. Ik ga straks alle redacties van alle Nederlandse tijdschriften over opvoeden en kinderen een bericht sturen dat mijn boek uit is en dat een recensie toch echt in hun blad past.
Maar eerst kijk ik nog één keer naar de foto’s en hou mezelf voor: ja Sil, je was echt even in Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten