“We spelen een nieuw spel tijdens de pauze, heel leuk.’ Julian zit aan de ontbijttafel en we discussiëren over een lunch bij de McDonalds morgen. ‘Dus eigenlijk wil ik niet naar de Mac, ik wil gewoon op school blijven, want onze pauze zit aan de lunch vast.’
‘Wat is dat dan voor spel?’ vraag ik, terwijl ik de vaatwasser uitruim.
‘Nou, dat de meisjes de jongens moeten pakken en als je gepakt bent moet je op de bank zitten.’
Ik verberg mijn gezicht achter een keukenkastje, zodat hij niet denkt dat ik hem uitlach. Vroeger, zo’n 34 jaar geleden speelden we in de vijfde -ja ik ben nog van de generatie voor de groepen op de basisschool- precies hetzelfde spel.
‘En er is spaghetti tijdens de lunch, veel lekkerder dan een kleffe hamburger’, moppert Julian verder.
Redenen genoeg begrijp ik om liever niet naar de McDonalds te gaan voor een speciale lunch.
Onze jongens gaan naar een openbare school die bekostigd wordt uit belastinggeld. Van dat geld worden de lerarensalarissen betaald en wordt de school voorzien van boeken, schoolborden en andere basale spullen die de juffen elke dag nodig hebben. Voor al het extra’s, zoals smart boards, boeken in de bieb, lessen over kunstenaars, naschoolse activiteiten of mooiere lesmaterialen, is de school afhankelijk van donaties.
Eén manier om donaties binnen te halen, is via een grote fondsenwerf-actie bij alle ouders aan het begin van het schooljaar.
En dat gaat niet anoniem, nee dat gaat op z’n Amerikaans met veel publiciteit. In de hal op school hangt een bord met welke ouders er zilveren, gouden dan wel platina donoren zijn en hoe meer je doneert, hoe groter het pakket kadootjes is, dat je krijgt. Vanaf een bepaald bedrag hoort bij de pakket een ‘lunch bij de McDonalds, waar de uitgenodigde leerlingen per limousine naar toegebracht worden.’
Die lunch is morgen en aangezien onze donatie dit jaar aan de ruime kant was, mogen Daniël en Julian mee. Daan vindt het vast prachtig: de Mac is altijd een feestje voor hem. Bovendien gaat Harro mee om een oogje in het zeil te houden en dat maakt het nog leuker.
Maar Julian wil dus niet. ‘Ik heb liever dat het gewoon is’, is zijn commentaar, wat vertaald zoiets betekent als: ‘ik sta liever niet in de belangstelling.’
Hij gaat liever rondrennen en het nieuwe spel spelen. Een spel samen met meiden, waarbij Julian z’n eerste voorzichtige stappen op het onontgonnen terrein van versieren en verleiden zet. En dat levert vast meer dan genoeg belangstelling en aandacht, daar past de limousine niet meer bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten