Ik zit met de agenda voor me en wrijf over mijn neus, in mijn hoofd gaan mijn gedachten vliegensvlug in het rond. We zijn begin januari dubbel geboekt. Een afscheidsfeestje van een naaste collega van Harro, hij gaat na tien jaar VS terug naar thuisland Australië. En op dezelfde avond een nieuwjaarsfeestje van goede Nederlandse vrienden.
Ik weeg argumenten voor het ene feestje tegen het andere en krijg het er helemaal warm van. Ik proef in gedachten hoe het valt om de Nederlandse vrienden nee te verkopen en stel me vervolgens voor tegen m’n vriendinnen te moeten zeggen: ‘nee, we kunnen niet naar het afscheidsfeestje.’ Ik wil niemand tekort doen, hoe moet dit nou? Mijn hoofd tolt ervan.
We kunnen eigenlijk niet onder het afscheidsfeestje uit. Onze hele internationale expat-netwerk zal er zijn. Vriendinnen die ik dagelijks op Simeon z’n school zie, collega’s van Harro, iedereen die ongeveer hetzelfde leven leidt als wij, komt vast. Bovendien herkennen we het dubbele gevoel waar dit gezin zich in bevindt: tranen omdat je -weer- afscheid moet nemen en enthousiaste glimlachen omdat een nieuw avontuur wacht.
Het nieuwjaarsfeestje brengt ons in totaal ander gezelschap: medewerkers van de Nederlandse ambassade, ouders van de Nederlandse school en mensen die net als wij -en de organiserende Nederlandse vrienden- een kind hebben waar wat mee is. Leuk, Hollands gezellig en vooral gemoedelijk. Bovendien, denk ik stiekem, een gezelschap dat vast geïnteresseerd is in mijn boek.
‘Heb je de uitnodiging voor het afscheidsfeest gezien, het is op dezelfde dag?’ vraag ik aan Harro. ‘Ik weet eigenlijk niet zo goed wat we moeten doen. Ik wik en weeg welk feestje leuker of belangrijker is.’
Harro haalt zijn schouders op en reageert laconiek: ‘dat is toch simpel: we laten ons gezicht zien bij mijn collega en gaan dan aan de zuup met de Hollandse kliek.’
Ik kijk hem verbaasd aan: waarom bedenk ik dat zelf nou niet?
Ooit heb een keer een filmpje gezien over hoe mannenhersenen in vakjes verdeeld zijn die niet met elkaar communiceren en vrouwenhersenen waar het krioelt van de meest (on)logische verbindingen. Vakjes blijken opeens toch wel handig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten