Opruimen

Maandagochtend, net voordat ik met een diepe zucht het huis wilde gaan opruimen, belde Sandra, onze schoonmaakster. Of het goed was dat ze woensdag kwam. ‘Natuurlijk’, zei ik door de telefoon en voegde er zachtjes ‘hiep hoi’ aan toe. Onmiddellijk liet ik fluitend de rommel, de rommel; het was veel effectiever om pas op woensdagmorgen aan de slag te gaan.

Sinds gisteren staat er een bord in de tuin met ‘For Rent’ erop. De makelaar heeft me verzekerd dat eventuele kijkers eerst bellen om een afspraak te maken en niet zomaar voor de deur zullen staan.
‘Dat hoop ik dan maar’, reageerde ik een beetje dreigend, ‘want zonder belletje vooraf garandeer ik geen opgeruimd huis.’
Verder haalde ik mijn schouders op, ervanuitgaande dat het geen storm zou lopen met bezichtigingen.

Het is hier nu dinsdagmiddag. Dinsdag is altijd een dag met deadlines. M’n emailbox loopt over en ik probeer alles voor 14.00 uur af te hebben. Dan begint er een webinar over de nieuwste inzichten om kinderen met Down te leren lezen en schrijven, waar ik graag aan mee wil doen.
Opeens gaat de telefoon: de makelaar. Ze wil om drie uur vanmiddag het huis laten zien aan mogelijk nieuwe huurders. Ik kan niet anders dan ja zeggen.

Als een kip zonder kop ren ik door het huis, ruim op wat me voor de voeten ligt, stop viltstiften in lades, prop oud papier in een tas en leeg als een gek de vaatwasser. Tevreden kijk ik om me heen en probeer het van de zonnige kant te zien: nu hoeft het morgenochtend niet meer.