Ochtendstress

Simeon is geen ochtendmens. Alhoewel het beter is geworden sinds al z’n amandelen eruit zijn, moet ik hem nog altijd iedere ochtend wakker maken. Terwijl Julian en Daniël, fris omdat ze al lang op zijn, pannenkoeken en een grote bak pap naar binnen werken, zit Simeon met lange tanden aan de ontbijttafel op een boterhammetje te kauwen. Hij heeft pech dat juist zijn school vroeg begint.

De schoolbus haalt Julian en Daniël om 9.03 op, de school begint pas om kwart over negen. Simeon zit dan al een uur in de klas. Om op tijd te zijn moeten Simeon en ik eigenlijk een paar minuutjes voor acht uur in de auto stappen.
Dat redden we bijna nooit. Want als die boterham eindelijk op is, moet hij ook nog aankleden. Meestal liggen z’n schoenen op een onvindbare plaats en moet er op het laatste moment ook nog een autootje mee omdat het ‘show and share’ is.

Vanmorgen had ik geen zin in de strijd en het geren. Kim is naar New York, ik stond er niet alleen deze ochtend alleen voor, maar morgenochtend ook als we om acht uur spik en span in de auto moeten zitten -met lunches en voetbalspullen- om naar de Nederlandse school te gaan. Ik besloot Simeon ziek te melden en even te genieten van een rustige ochtend.

Dus zei ik gisterenavond tegen Simeon toen ik ‘m welterusten wenste: ‘je hoeft morgen niet naar school, je kunt lekker uitslapen. Ik kom je niet wakker maken.’ Het leek hem een heerlijk vooruitzicht en trok het dekbed helemaal over zich heen. Ik zette zelf de wekker wat later en hoopte maar dat Daniël niet al te vroeg wakker zou zijn.

Daniël bleef inderdaad lekker slapen vanmorgen. Het was Simeon die ruim voordat de wekker zou gaan aan mijn bed stond om fris en vrolijk mee te delen: ‘ik ben wakker mama!’