zelfstandig

‘Julian,’ begin ik, ‘luister ‘ns. Je voetbaltraining is verzet van donderdag naar vrijdag en valt nu samen met je zwemtraining. Wat wil je?’
‘Ik wil echt gaan zwemmen’, reageert Julian direct. ‘Maar hoe laat is de voetbal dan?’
Ik leg uit dat de trainingen elkaar gedeeltelijk overlappen, dat de voetbal langer doorgaat.
‘En de voetbal is op Kilmer?’ vraagt hij en ik zie hem denken.
Als ik knik, komt hij met een plan: ‘Wat als ik nou eerder stop met zwemmen, mijn voetbalspullen aantrek en naar het voetbalveld loop. Kan dat niet? Ik hoef maar één straat over te steken.’

Ik zie onmiddellijk kansen voor Julian om te oefenen met eigen verantwoordelijkheid nemen -op de tijd letten, de juiste route lopen, om al z’n spullen denken- en zelfstandiger worden en vindt het een goed idee. We praten het nog een keer door en ik heb er alle vertrouwen in dat hij dat kan.
Ik stuur een email naar beide voetbalcoaches om uit te leggen dat Julian later komt en dat hij zelfstandig van de ene training naar de andere zal lopen. ‘Als hij er dan om zeven uur nog niet is, kunnen jullie me dan een SMS sturen?’ sluit ik m’n berichtje af.

Van coach Sunil, onze buurman, vader van Julian z’n vriendje en van oorsprong geen Amerikaan, krijg ik een kort antwoord: ‘ok’.
Van de tweede coach, Paul komt een heel ander verhaal. Ik vertaal z’n reactie letterlijk: ‘Voor ieders veiligheid, kunnen we echt niet verantwoordelijk zijn om te verzekeren dat elk kind naar de training komt. Het is de verantwoordelijkheid van de ouders dat hun kind op tijd op het voetbalveld is en de coaches zullen ervoor zorgen dat niemand op het veld blijft hangen na de training. Ik hoop dat je het begrijpt en ben bereid om er verder over te praten mocht dat nodig zijn.’

Hoe kon ik na zes jaar Amerika denken dat eigen verantwoordelijkheid en zelfstandigheid van enig belang zijn als de (juridische) aansprakelijkheid in het geding is?