Lange broek

'NEE, nee, nee, wil niet grote broek aan, klein broek! Is niet koud.' Voor me staat een krijsende Simeon, hij heeft een knalrood gezicht en de tranen lopen over z'n wangen. Als ik met fysieke kracht probeer de lange broek aan te trekken, heeft hij 'm binnen twee tellen weer uit. Hij is ervan overtuigd dat het niet koud is en weigert een korte broek, of ik niet boos, aardig, overredend, lief of woedend voor hem sta.

Ik snap het wel, de jongens lopen al sinds eind maart in een korte broek (lekker makkelijk, shirt erop, sandalen eronder en klaar om naar school te gaan), weet Simeon veel dat het hier koud kan zijn. Ook Houston kent seizoenen en zo langzamerhand wordt het winter. Niet echt winter natuurlijk, het is meer het niet-zomerseizoen. Vanmorgen was het wel zo koud, dat voor de eerste keer de verwarming aan moest.

'Het is koud buiten, Siem, kijk papa heeft een lange broek aan en Julian en Lisette', probeer ik uit te leggen, maar het helpt niet. Net als dat buiten zetten om het hem zelf te laten ervaren, niet helpt. 'Lekker buiten', zegt hij met een stalen gezicht als ik de keukendeur weer voor hem open doe.
Ik probeer een compromis en laat hem z'n korte broek over zijn spijkerbroek aantrekken. Even denk ik dat ik het pleit heb gewonnen, maar dan schudt Simeon z'n hoofd: 'nee niet mooi, ik ben geen clown, mama.' In een beweging trekt hij beide broeken uit.
Om af te koelen laat ik 'm op z'n bed achter en ga koffie zetten. Dit schiet niet op, ik word enorm chagarijnig van zijn gezeur en Daniël loopt al een hele tijd met zijn handen voor zijn oren om het geschreeuw buiten te sluiten.
Maar we moeten weg en het is echt te koud om hem in z'n onderbroek in de auto te zetten. Ik doe een nieuwe poging en dan komt Simeon zelf met een compromis. 'Je moet mijn broek oprollen, kijk zo', en hij doet voor wat hij bedoelt. Tja, het is een compromis. Ik heb mijn zin want hij heeft een lange broek aan, hij heeft z'n zin want met opgerolde pijpen ziet het eruit als een korte broek en het staat nog leuk ook.

Toch krijg ik het gevoel dat zijn overwinnaarssmile terecht is. Mijn hoofd schuddend en met een diepe zucht want we zijn er nog niet, pak ik een hemd uit de kast. 'Nee', gilt Simeon meteen, 'ik wil niet zo'n raar shirt aan'.