Dameszaken

Ze vlogen gisterenochtend van Cancún naar Houston, huurden een auto, trotseerden de files op de Houstonse ringwegen en nu zijn ze hier. Twee dames die een maand door Zuid-Amerika hebben getrokken en op de terugreis een paar dagen langskomen. Ze brengen pepernoten die al die weken onderin de rugzak hebben overleefd, en veel vrolijkheid. Als we gaan eten, zegt Julian: ‘hé, we zijn nu opeens met evenveel jongens als meisjes.’

De ene dame heet Liesbeth, zij was onze allereerste au pair toen Simeon nog een klein babietje was. Ze heeft drie maanden bij ons gewoond, die zo intensief waren, dat we altijd kontakt hebben gehouden. Ze brengt vriendin Nienke mee.
We halen herinneringen op. Aan die ene keer, Simeon was toen al een peutertje, dat Liesbeth vanuit Nederland met drie vriendinnen op vakantie ging in New England en ze in Newport, aan de kust van Rhode Island strandden: geen hotel had nog een kamer vrij.
Toevallig waren wij in Newport op vakantie; toen we terugkwamen van het strand, zaten de drie dames op de veranda van ons vakantiehuis te wachten. Of ze mochten blijven slapen.
We praten over Daniël, hoe hij vooruit gegaan is. ‘Toen ik bij jullie kwam at hij alles nog gepureerd’, herinnert Liesbeth zich. ‘Hij kon toen echt nog niets zeggen.’

Als we de serieuze onderwerpen hebben gehad, gaan we over op belangrijkere zaken. Waar ze kunnen shoppen, of er ook een Victoria Secret en een Pink is. Ze hebben elk nog 10 pound ruimte in de rugzak en die moet gevuld.
'Is er misschien ook ergens een kapper? M’n haar is nu toch echt te lang’, verzucht Nienke.
‘Ik zou naar de grote mall in de stad gaan,’ zeg ik, ‘daar zit ook een Cheesecake Factory.’
‘Echt?’, Liesbeth begint al te glimmen bij het vooruitzicht.

Het hele huis vult zich drie dagen met dameszaken; er is even geen ruimte voor voetbal, elektrodozen en vliegtuigen.