Grateful

‘Het moet een geweldige spreker zijn, het wordt een bijzondere avond’, verzekerde een vriendin me. De PTA, de ouderraad, van onze school organiseerde gisterenavond een lezing met een spreker van buiten en had vantevoren uitgebreid op de trom geroffeld.
Ik kreeg een email met de oproep ‘kom op tijd, zodat je verzekerd bent van een zitplaats.’ Er kwam een automatisch telefoontje van de directeur met de aansporing om er toch vooral bij te zijn. Borden langs de kant van de weg, vele flyers die nu nog steeds door het huis zwerven. Ook al had ik geen idee wie deze man was, de boodschap kwam aan: dit mocht ik niet missen.
Dus nam ik gisterenavond vol verwachting plaats in de schoolkantine, om te luisteren naar Jim McIngvale, die z’n voordracht de titel had meegegeven: ‘Onze kinderen opvoeden om leiders te zijn’.

Al na vijf minuten, kijk ik besmuikt om me heen. Is dit een grap? Zit ik in Candidcamera? Maar om mee heen zit iedereen geconcentreerd te luisteren, ik zie moeders instemmend knikken en vaders even lachen.
Ja, ik luister ook geconcentreerd, maar dat moet ook wel omdat ik de goede man anders niet kan verstaan. Hij praat zo snel, zo binnensmonds dat ik me niet kan voorstellen dat alle anderen hem wel makkelijk kunnen volgen. Bovendien leest hij voor, met z’n neus bijna in het papier.
Om onze kinderen op te voeden tot leiders, leer ik, is onderwijs van het grootste belang. Daarnaast herhaalt Jim de one liners never give up en count your blessings zo vaak, dat ik eruit concludeer dat hij graag zou zien dat we dat onze kinderen leren.
Ik ga verzitten, probeer nog aandachtiger te luisteren; er moet toch iets in zijn verhaal zitten dat nieuw is voor me en alle reclame waard.
Dan hoor ik aan zijn stem dat hij z’n hoogtepunt nadert. ‘We moeten onze kinderen vooral leren om dankbaar te zijn’ herhaalt hij een paar keer op luide toon, terwijl hij de zaal in kijkt. Hij gebruikt het woord grateful. Uit een krantenartikel leest hij voor dat dankbare kinderen gelukkigere kinderen zijn en betere cijfers halen. Waar ze dan dankbaar voor moeten zijn? Voor god natuurlijk, de almachtige en voor hun thuisstaat Texas: ‘omdat we hier waarden als stabiliteit en kapitalisme en ons geloof hoog in het vaandel hebben staan.’

Als hij na een klein half uurtje klaar is, klinkt er een lang en enthousiast applaus. De moeder die het georganiseerd heeft, neemt ontroerd het woord: ‘Thank you so much, u heeft ons allemaal zoveel gegeven om over na te denken, het was heel bijzonder.’
Ik hoor het aan en krijg het benauwd. Dit kan niet, dit kan ze niet serieus menen. Als er weer applaus klinkt, vlucht ik weg, voordat ik in lachen uitbarst.