Het voelde afgelopen zaterdag onwennig, ik merkte dat ik de routine helemaal kwijt was. We begonnen met een ice breaker en toen een brainstormsessie. Pas halverwege de discussie over de brainstormpunten voelde ik me weer op mijn gemak en kon ik een inbreng leveren.
Het bestuur van de lokale organisatie voor ouders van kinderen met Down, Greater Clear Lake Families Exploring Down syndrome geheten, leidend tot het onmogelijke acroniem GCLFEDS, hield afgelopen zaterdagochtend haar planningsvergadering voor het jaar 2011. Omdat ik sinds begin dit jaar de redacteur van de nieuwsbrief ben, mocht ik ook komen.
Zoals dat hier gaat, zaten we in een zaaltje bij de kerk. Officieel was het zaaltje de ‘men’s praying room’, maar nu stond het vol laptops, brownies, koffie en liepen er voornamelijk vrouwen in en uit. Het bestuur is sinds kort één man rijk die zich vast wat eenzaam voelde tussen al die vrouwen met hun vrouwenbesoignes: ‘De brownies zijn lowfat hoor en er zit geen suiker over het fruit.’
Tijdens de ice breaker of opwarmer deelden we onze favoriete quotes met elkaar. Gelukkig had er niemand een quote uit de bijbel genomen. De brainstormsessie ging over onze wensen voor de organisatie in 2011. De rest van de ochtend besteedden we aan het uitwerken en concreet maken van deze wensen.
In mijn vorige leven als ambtenaar op het Ministerie, had ik bijna wekelijks zulke sessies. Altijd was er wel een project op te starten, af te ronden of vlot te trekken. Geroutineerd stopte ik mijn wensen in de brainstormsessie, zorgde ik ervoor dat ik mijn argumenten op een rij had en dacht altijd mee met de wensen van anderen om goodwill te kweken.
Net op tijd dacht ik afgelopen zaterdag aan deze routines en begon vragen te stellen, suggesties aan te dragen. Toen eindelijk de vernieuwing van de nieuwsbrief, mijn eigen punt, aan de beurt was, vond iedereen dat een goed idee en kreeg ik het budget toegezegd om nieuwe software aan te schaffen.
Mijn andere punt, om de naam van de organisatie te vervangen tot iets wat wel uitspreekbaar is, heb ik toen maar gelaten.
Het bestuur van de lokale organisatie voor ouders van kinderen met Down, Greater Clear Lake Families Exploring Down syndrome geheten, leidend tot het onmogelijke acroniem GCLFEDS, hield afgelopen zaterdagochtend haar planningsvergadering voor het jaar 2011. Omdat ik sinds begin dit jaar de redacteur van de nieuwsbrief ben, mocht ik ook komen.
Zoals dat hier gaat, zaten we in een zaaltje bij de kerk. Officieel was het zaaltje de ‘men’s praying room’, maar nu stond het vol laptops, brownies, koffie en liepen er voornamelijk vrouwen in en uit. Het bestuur is sinds kort één man rijk die zich vast wat eenzaam voelde tussen al die vrouwen met hun vrouwenbesoignes: ‘De brownies zijn lowfat hoor en er zit geen suiker over het fruit.’
Tijdens de ice breaker of opwarmer deelden we onze favoriete quotes met elkaar. Gelukkig had er niemand een quote uit de bijbel genomen. De brainstormsessie ging over onze wensen voor de organisatie in 2011. De rest van de ochtend besteedden we aan het uitwerken en concreet maken van deze wensen.
In mijn vorige leven als ambtenaar op het Ministerie, had ik bijna wekelijks zulke sessies. Altijd was er wel een project op te starten, af te ronden of vlot te trekken. Geroutineerd stopte ik mijn wensen in de brainstormsessie, zorgde ik ervoor dat ik mijn argumenten op een rij had en dacht altijd mee met de wensen van anderen om goodwill te kweken.
Net op tijd dacht ik afgelopen zaterdag aan deze routines en begon vragen te stellen, suggesties aan te dragen. Toen eindelijk de vernieuwing van de nieuwsbrief, mijn eigen punt, aan de beurt was, vond iedereen dat een goed idee en kreeg ik het budget toegezegd om nieuwe software aan te schaffen.
Mijn andere punt, om de naam van de organisatie te vervangen tot iets wat wel uitspreekbaar is, heb ik toen maar gelaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten