Elke vier weken komt er een dikke envelop uit Nederland van opa en oma. Als die envelop uit de postbus komt, is het feest. Oma doet er altijd een kaartje bij, maar daar wordt nauwelijks naar omgekeken (sorry oma), het gaat om de tijdschriften die er in zitten: de Donald Duck!
In die envelop zitten de vier Donald Ducks van de afgelopen maand. Heel educatief zit er ook altijd een Sesamstraat Magazine bij, maar Elmo, Ernie en Bert verliezen het van Kwik Kwak en Kwek.
Julian is niet meer aanspreekbaar, hij laat zelfs zijn nieuwe Nintendo 3D in de steek voor de eeuwige strijd tussen Guus en Donald. Simeon en Daniël krijgen geen genoeg van plaatjes kijken, ze grinniken op het juiste moment en roepen ‘oohh’ als het weer ‘ns mis gaat.
Overal in huis slingeren ze rond, zelfs nu nog, nadat we opgeruimd hebben. In de auto liggen overal gescheurde en kapotte exemplaren. Ongemerkt gaan de jongens er met instappen op staan, als de DD niet netjes in de ‘leesmand’ wordt opgeborgen en daar kan het dunne papier niet tegen. Maar ook kapotte Duckjes zijn lezenswaardig.
Het grappige is, dat de Donald Duck hier in de VS al lang niet meer uitgegeven wordt. Vriendjes hebben geen idee wat het is en moeders die toevallig een rondslingerend blaadje in de gaten krijgen zijn enorm verrast en beginnen steevast nostalgisch over vroeger te praten. Ondanks de Amerikaanse achtergrond, is Duckstad ondertussen een Nederlandse stad geworden, waar in euro’s betaald wordt, Sinterklaas op bezoek komt, in plaats van de Kerstman en Nederlandse artiesten figureren.
Gisteren kwam de grote envelop wel heel erg gelegen. De schilder was al de hele dag bezig om onze muren weer netjes te maken. Toen de heren uit school kwamen, stonden overal potten verf en waren de muren nat. We hebben heerlijk met z’n allen aan de keukentafel Disney’s avonturen zitten lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten