‘Toen wij jong waren wisten we niet eens wat computers waren, laat staan dat er zoiets als internet bestond.’ We zitten aan tafel en Harro houdt Julian voor hoe bevoorrecht hij is.
‘We hadden alleen op woensdagmiddag kinder tv, als de scholen dicht waren’, doe ik er een schepje bovenop, terwijl ik beelden voor me zie van knusse woensdagmiddagen. Eerst gingen we spelen en dan om half vier mocht de tv aan voor Calimero of Peppi en Kokki. We kregen een klein bakje chips met limonade en dachten dat we heel wat waren.
Julian kijkt ons vol ongeloof aan, hij kan zich er niets bij voorstellen. Hij leeft in een wereld waarin het heel gewoon is dat hij de oude iPhone van Harro krijgt, met z’n eigen emailadres en eigen spelletjes. Waarin je elk moment van de dag online kan gaan om Pokemonfilmpjes te kijken of Mr Bean op Youtube. Maar op dit moment gaat dat allemaal niet.
Ons modem is kapot en Julian is niet de enige die moeilijk kijkt. Lisette komt vragen of wij ook problemen met internet hebben, ze had net even willen skypen.
Harro had het plan om de ochtend thuis te werken. Om tien uur komt er iemand van het verhuisbedrijf om te kijken of twee 40 foot containers genoeg ruimte bieden om al onze spullen in te vervoeren. In plaats van werken, zet Harro nog maar weer een keer koffie.
Als de verhuismeneer klaar is, vlucht ik naar de Starbucks. Eigenlijk had vandaag de nieuwsbrief eruit gemoeten, maar bij in de koffiebar kan ik me niet genoeg concentreren om de laatste hand te leggen aan mijn artikelen.
Wel verstuur ik met een café latte naast me een hele berg emails. Ik bespreek de nieuwe nieuwsbrief voor de Downgroep met een andere moeder en stuur ‘m dan rond.
Helaas is het niet genoeg en kan ik als de jongens in bed liggen nog een keer terug. We moeten het huurcontract voor het nieuwe huis tekenen en die rolt niet zomaar meer uit de computer.
Het is een cliché, maar wel één die meer dan waar is, ontdekken we deze dagen. Zonder internet zijn we niet meer zoveel in deze wereld. Zonder digitaal venster is ons wereldje opeens erg klein. Vorige week zag ik een recept van macaroni met venkel op de site van de AH. Ik bedenk dat we dat vanavond wel kunnen eten en open de iPad voor de ingrediënten. Maar die tovert geen Albert Heijn op het scherm.
De iPhone is mijn reddingsboei, te klein voor het echte werk, maar groot genoeg om in ieder geval m’n Facebook status te checken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten