In paniek ren in door het huis, ik trek lades open, haal het bakje-met-papieren-waar-nog -wat-mee-moet overhoop. Ik kijk in alle kastjes, zoek door Harro z’n deel van het bureau en ren nog meer rond. Waar is ie gebleven? Hoe kan ik het bestuur van de Downgroep nu vertellen dat ik deze CD ben kwijtgeraakt?
Na lang wikken en wegen, na vele trial and error, had het bestuur in al haar wijsheid besloten om voortaan Publisher te gaan gebruiken om de nieuwsbrief te maken. Publisher is de software van Microsoft om brochures, nieuwsbrieven of posters te maken.
De trial die ik gratis had gedownload en waar ik de april-editie mee heb gemaakt, verloopt binnenkort. Zoals alle software van Microsoft is ook dit programma waanzinnig duur. Gelukkig wist de voorzitter daar wat op. Via via kwam hij erachter dat Microsoft bepaalde NGO’s sponsort door software tegen een zwaar gereduceerd tarief aan te bieden. Hij moest wat flexibel omgaan met het doel en de missie van de organisatie om binnen de voorwaarden te vallen, maar het lukte.
Trots stuurde hij een email dat de CD onderweg was, dat dit de productsleutel was en dat we die vijf keer konden gebruiken. Ik was de eerste die de software mocht installeren. Niet op de Mac natuurlijk, maar op de oude huiscomputer met Windows.
Ik legde de envelop met CD op het bureau en zette ‘Publisher installeren’ op mijn to-do-list die ellenlang is. Verhuizen is toch altijd weer meer gedoe dan we denken, zeker als dat bovenop alle activiteiten aan het einde van het schooljaar komt, we naar Nederland willen, Harro met een ingewikkeld schema af en aan vliegt, de kinderen veel medische afspraken hebben en het dit jaar niet zo goed lukt om een nieuwe au pair te vinden, waar ik me zorgen over maak.
Gistermiddag had ik een half uurtje over en dacht, kom op laat ik dan nu maar die software doen. En toen was de CD nergens meer te vinden, ook niet toen ik alles overhoop had gehaald. Ten einde raad keerde ik de oud papier bak om. Helemaal onderin, uit de envelop gegleden vond ik ‘m. Ik haalde opgelucht adem en voelde mijn hartslag langzaam zakken. We hadden de CD in een onbewaakt ogenblik met een stapel oude kranten en geopende brieven weggegooid. Misschien dat ik toch teveel aan mijn hoofd heb?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten