Tandarts

‘Good morning, Lisa komt over een paar minuten bij uw. Neem plaats in de wachtkamer.’ Met een allervriendelijkste glimlach wordt ik begroet en ontspannen ga ik in één van de fauteuils zitten die in de ruime wachtkamer staan. Ik haal de iPad uit m’n tas en type het wachtwoord over van een kaartje dat op het bijzettafeltje ligt, naast de vaas met verse bloemen. Ik browse internet af en lees m’n email tot Lisa, de mondhygiëniste me komt halen.

Kletsend over het heerlijke koele weer lopen we naar de behandelkamer. Ze bewondert mijn tas die ik in Colorado heb gekocht, we bespreken de nieuwe iPad2 en dan mag ik in de stoel gaan liggen. Ik kijk naar CNN op het TV-scherm dat voor mijn neus hangt, terwijl Lisa mijn tanden schoonmaakt.

De tandarts zelf komt nog even kijken en na de controle met het spiegeltje en dat altijd weer enge haakje, mag ik overeind komen. Alles is goed, of ik een nieuwe afspraak wil maken voor over zes maanden.

‘Over zes maanden ben ik er niet meer, we gaan verhuizen.’ Lisa wil uiteraard meteen weten waarna toe en zoals iedereen reageert ze met: ‘je zult er wel naar uitkijken, het is daar zoveel mooier dan hier en lang niet zo heet.’ Ik knik, vertel dat we al eerder vlak bij Washington DC hebben gewoond en nu teruggaan naar onze oude wijk.

Ik vertel er niet bij dat niet veel zal missen aan Texas, behalve dan Lisa. Onze tandarts in Virginia was aardig, maar heel gewoon. Er was een klein wachtkamertje, geen aparte behandelkamers, maar één ruimte met de behandelstoelen op een rij. Bovendien had ik dáár altijd gaatjes, moest ik wortelkanaalbehandelingen en andere nare bijna-operaties ondergaan en wordt mijn gebit hier de hemel in geprezen.

Wat zal ik straks doen? Teruggaan naar dr Ree of een andere tandarts zoeken? Ik ben geneigd om de tandarts bij Lisa’s praktijk te geloven en te denken dat mijn gebit sterk en stevig is. In die theorie is dr Ree een geldwolf die me onnodige behandelingen in de maag gesplitst heeft.

De andere theorie, dat de praktijk hier in Clear Lake misschien wel erg mooi is, maar de tandartsen niet weten wat ze doen is een weinig aanlokkelijk vooruitzicht. Dat zou betekenen dat ik in de herfst bij dr Ree op de stoel vast weer onder het mes moet.