‘Oké, dan ga ik nu, kom Siem in de auto.’ En met een tot vanavond, stap ik de deur uit. Simeon staat te dansen op zijn voetbalschoenen, de bal onder zijn arm. Eerder in de middag mocht hij samen met Daniël naar zwemles en terwijl Simeon na het zwemmen thuis zijn voetbalkleren aantrok, bracht ik Julian naar z’n zwemtraining. Als ik langs de lijn zit en Simeon aanmoedig, gaat Lisette thuis met Daniël eten en warmt daarna eten op voor Julian die in z’n eentje lopend terug komt uit het zwembad.
Als Julian eet, mag hij ook even op Daniël passen. Lisette rijdt naar het voetbalveld om mij af te lossen. De bijeenkomst van GCLFEDS, de lokale groep van ouders met kinderen met Down begint om zeven uur en er moet toch iemand zijn om een stukje over de avond te schrijven voor de nieuwsbrief.
‘Daniël begrijpt er niets meer van’, meldt Lisette als ze het veld op komt lopen. ‘Eerst alleen met mij eten en nu alleen met Julian thuis, die nog moet eten.’
‘Ja en als jij zo met Siem thuis komt, moet hij ook nog eten, arme Daan.’
‘Het is maar goed dat de magnetron weer gemaakt is’, concludeert Lisette lachend.
Ik klap nog even voor Simeon z’n vijfde doelpunt van de wedstrijd en dan ben ik weg, richting bijeenkomst.
‘Daniël wilde voor een tweede keer een toetje, hij was helemaal in de war’, vertelt Julian als ik weer thuis kom. Zowel Julian als Simeon zijn nog wakker. ‘Ik heb je gemist mama’, Simeon knuffelt alsof ik weken weg was.
Als ik boven ga kijken, ligt Daniël heerlijk te slapen. Ik aai ‘m over zijn wang. Zo’n druk middag- en avondprogramma is ook niet bij te houden voor hem. ‘Het was alleen vandaag hoor,’ fluister ik, ‘de voetbal is nu afgelopen.’
Ik vertel er niet bij dat de rust tijdelijk is. Straks in de herfst beginnen alle sporten weer van voor af aan en zullen er vast nog veel meer dagen komen dat we niet met z’n allen aan tafel zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten