Schokken

Het was een uur of vijf in de ochtend. Ik was bij m’n toenmalige liefde die op de veertiende verdieping van Asserpark woonde, een Wageningse studentenflat. Plotseling begon de flat gevaarlijk te bewegen, we zaten rechtop in ons bed met kippenvel op onze armen.

Een van de huisgenoten studeerde bodemkunde, ik had zowel bodemscheikunde als bodemnatuurkunde met hem gevolgd en kende hem als een losbol, die het allemaal niet zo serieus nam.

De bodemkundige ging die nacht helemaal uit zijn dak. Joelend van enthousiasme huppelde hij door de gang: ‘een aardbeving, een echte aardbeving. Dat ik dat mag meemaken.’

Vandaag moest ik opeens weer aan deze gesjeesde student denken en herinnerde ik me mijn verwondering over z’n plotselinge liefde voor het vak. Ik vroeg me één moment af wat er van hem geworden was. Voordat ik er verder over na kon denken, begon de grond hier in Virginia echt te schokken, ik moest mezelf vastgrijpen. De CD’s kwamen uit de kast vliegen en hoorde ik met veel kabaal een vaas in duizend stukjes op de grond vallen. Snel greep ik Simeon en Daniël bij de hand en rende de straat op.

Daar ontmoette ik m’n nieuwe buren, allemaal enorm geschrokken en bang voor naschokken. We probeerden familie en vrienden te bellen, maar de telefoonverbinding was dood. Pas later kwam Harro z’n SMSje binnen: ‘we zijn geëvacueerd, alles goed met jullie?’

De organisatie van Julian z’n adventure camp stuurde kort daarop een email: ‘de groep heeft de hele dag door grotten gedwaald. Ze zijn net weer boven de grond en hebben er niets van gevoeld.’

Met een sip gezicht zat Julian vanavond aan tafel. Helemaal teleurgesteld dat hij de aardbeving niet heeft meegemaakt: ‘het had me geweldig geleken om te voelen hoe dat nou is.’ Misschien dat hij maar in Wageningen moet gaan studeren.