Opgelucht

‘Tijdens de Nederlandse les gingen we luisteren naar iemand die grapjes maakte. Het was een man, Herman nog iets, kan dat?’

We zitten aan tafel, Simeon en Daniël hebben voor het eten Koekeloere gekeken omdat dat Simeon z’n huiswerk was voor de Nederlandse school, en ze vertellen over Mofffel en Piertje. Plotseling komt Julian er tussendoor met het verhaal dat ze afgelopen zaterdag tijdens de les van meester Pascal naar een cabaretier hebben geluisterd.

‘Wat voor grapjes dan?’ vraag ik nieuwsgierig.

‘Nou over Sinterklaas. Dat hij, die Herman, z’n schoen had gezet, naar bed ging en de andere ochtend blij was dat z’n schoen er nog stond. Hij praatte heel grappig.’

‘Herman Finkers’, zeggen Kim en ik tegelijkertijd.

Met een bonkend hoofd, jaag ik de jongens na het eten naar boven: ‘kom op, het is tijd om naar bed te gaan.’ Mama wil rust, denk ik erachteraan. Daniël z’n IEP-meeting over z’n leerdoelen en z’n plaatsing was vanmiddag en die bijeenkomst heeft al mijn energie opgeslurpt.

Na een nacht woelen van de zenuwen, had ik vanmorgen zoveel mogelijk bewijs over hoe goed Daan het vorig jaar deed in z’n reguliere klas, bij elkaar gezocht. De school had de concept-leerdoelen opgestuurd en alhoewel het er redelijk goed uitzag, was ik niet gerust. Klaar voor de strijd, stapte ik in de auto, Harro kwam vanuit zijn werk naar school.

De bijeenkomst duurde twee uur en ging helemaal zoals ik had gehoopt. Ik weet niet wie achter de schermen het masseerwerk heeft gedaan, maar mrs Aldrich, de bureaucratische ijskoningin, was bijgedraaid en werkte volop mee om voor Daan leerdoelen te formuleren waar hij z’n tanden in kan zetten.

Mrs Shortt, de speciaal onderwijsjuf waar ik helemaal niet blij mee was, was er niet bij. Daniël is nu onder de hoede van mrs Trossbach, één van de andere speciaal onderwijsjuffen die kinderen begeleidt die in de reguliere klas zitten, maar wel hulp nodig hebben. Mrs McGuire, Daan z’n reguliere juf, is een kei en voelt zich heel verantwoordelijk.

Het komt dus goed dit jaar met Daniël op school. Nog steeds opgelucht, lees ik voor over Liselotje en wens Simeon en Daniël welterusten.

Wel toe aan wat ontspanning, kan ik verleiding niet weerstaan en kruip naast Julian op z’n nieuwe zitzak. Hij opent YouTube en samen kijken we naar filmpjes van Herman Finkers.

Als Harro thuiskomt, moet Julian nog steeds lachen. ‘Papa, weet jij Almelo? Daar is altijd wat te doen.’