Verhuizen betekent stapels verhuisdozen waar geen einde aan komt, stoffigheid alom, kwijtgeraakte spullen -waar is toch dat koffiezetapparaat?- en onwennig rondlopen in een nieuw huis op zoek naar de lichtknopjes.
Verhuizen betekent ook stapels administratie. Niet alleen om ervoor te zorgen dat de post weer op het juiste adres bezorgd wordt, of dat we in het nieuwe huis weer gas, water en electriciteit hebben. Er is ook veel papierwerk nodig zodat we in de nieuwe staat weer legaal mogen autorijden.
De auto's moeten een uitgebreide inspectie ondergaan, die geld kost omdat de eisen hier strenger zijn dan in Texas. Samen met Simeon heb ik vorige week in de regen bij een wat sjofele garage zitten wachten tot ze onze familiebak hadden onderzocht en ik de papieren met het goedkeurende stempel erop, in mijn tas kon stoppen.
De lange aanvraagformulieren kunnen we online invullen. Niet alleen om de auto in Virgina te laten registeren, maar ook voor het verkrijgen van een Virginiaans rijbewijs. Uiteraard kunnen we die formulieren niet online inleveren, zodat we ze moeten printen en ik ze samen met de inspectieverslagen, de bewijzen van ons adres en de Texaanse papieren van de auto, naar het overheidskantoor dat bekend staat onder de naam DMV, mag brengen.
‘Heeft u geen brief van de immigratiedienst bij u?’ vraagt de dame bij de receptie kribbig. Ik begrijp dat ze de hele dag niets anders doet dan formulieren controleren voordat ze iemand naar het juiste balie stuurt en dat je daar vanzelf onaardig van wordt, toch ben ik geïntimideerd.
‘Nee, alleen m’n visum.’
‘Nou, misschien dat ze dat genoeg vinden, u mag door.’
De dame achter de balie is net zo vrolijk gehumeurd. Als allereerste gaat ze alle gegevens op de aanvraagformulieren -die Harro afgelopen weekend zo ijverig heeft ingetypt- in haar computer invoeren. Ik wacht geduldig en beheers me, check niet even snel m’n email of er al een bericht is over een recensie van m’n boek.
‘Do you have the tile?’
Ik heb geen idee waar ze het over heeft, stotter wat en krijg het warm. Gelukkig wijst ze op een officieel uitziend formulier van de staat Texas dat uit mijn mapje steekt. Vriendelijk glimlachend overhandig ik haar het formulier en negeer haar neerbuigende blik. Blijkbaar hoor ik het DMV-jargon te kennen.
Na veel heen en weer geschuif met papieren, mag ik een foto laten maken. Opgelucht lach ik in de camera, het gaat lukken om een nieuw rijbewijs te krijgen.
Ik betaal, zeg vriendelijk thank you en loop zo snel mogelijk het kantoor uit. Met nummerplaten van Virginia onder mijn arm. Nu de auto van Kim nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten