Julian was samen met twee vriendjes geselecteerd voor het ‘all star toernooi’ aan het einde van het voetbalseizoen. De afgelopen twee weken hebben ze bijna aan één stuk door getraind en afgelopen weekend moest het dan gebeuren.
Hij mocht van ons vrij nemen van de Nederlandse school, voor deze ene keer ging de voetbal voor. Dus stonden Harro en ik zaterdagochtend om half tien op het voetbalveld, in plaats van dat we gezellig samen ergens koffie dronken.
De vier geplande wedstrijden op zaterdag vormden een competitie. Harro bleef de hele dag in de kou langs de lijn, ik ging om half twaalf Simeon en Daniël halen. Simeon had een verjaardagsfeestje waar Daan mee naar toe mocht, zodat ik de hele middag in het zwembad doorbracht. We vonden elkaar ‘s avonds weer terug boven de pizza.
Julian hinkelde. Hij had zoveel pijn aan zijn voet dat hij de laatste wedstrijd aan de kant had gezeten. Er was niets te zien, geen blaar, kneuzing of blauwe plek. ‘Lekker gaan slapen, dan is het morgen vast beter’, stelden we voor.
Maar dat was het natuurlijk niet. Met een verbeten gezicht, rende Julian zondagochtend over het veld, vastbesloten om de drie-nul achterstand weg te werken. Dat lukte wonderwel en na de 5-4, mochten de jongens door voor de halve finale.
Hinkelend en dan weer rennend als het echt nodig was, vocht Julian zich door deze wedstrijd. Het bleef 0-0 en tien seconden voor het eindsignaal, wisselde de coach hem, zodat Julian met z’n zere voet, geen strafschoppen hoefde te nemen.
Het strafschoppenmuntje viel goed, zodat onze zondag-op-het-voetbalveld verlengd werd met een derde wedstrijd en we een streep door onze andere plannen konden zetten.
Ik ging even op en neer naar huis om Simeon en Daniël een pauze te geven en was terug voor de tweede helft van de finale. Net op tijd om te zien hoe de tegenstander Julian pootje haakte. Met tranen in zijn ogen, strompelde Julian van het veld af, deze gemene tackle deed echt pijn. Gesloopt werden Julian en z’n vriendjes tweede, ze konden niet op tegen het gewiekste spel van de andere ploeg. Zich verbijtend namen ze hun trofeeën in ontvangst.
Vanmorgen hinkelde Julian naar de bus, z’n voet deed nog steeds pijn. Nog een reden om blij te zijn dat er tot januari geen voetbal is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten