Expat

‘Kom je volgende week ook naar de kerstlunch?’ vraagt de moeder van Max als ik met Simeon aan de hand de school in loop. Max zit bij Siem in de klas, hij is Brits en z’n papa werkt bij hetzelfde bedrijf als Harro. De kerstlunch wordt georganiseerd door de ‘spouse-club’ van hetzelfde bedrijf. Ter geruststelling: spouse is een sekse-neutraal woord, het betekent echtgeno(o)t(e).

‘Ik kan niet, Simeon is jarig volgende week’, reageer ik.

Als ik Simeon in de klas heb gebracht, kom ik Emma tegen. Zij is de moeder van Hector -uiteraard zijn ze Brits, Hector z’n broer heet Angus-, ook al uit Simeon z’n klas.

‘Ga je straks ook naar de IFA-koffie?’ vraagt ze.

Ik kijk voldoende niet begrijpend, want ze voegt er zelf al aan toe: ‘ik weet eigenlijk ook niet waar IFA voor staat, iets internationaals.’

Ook nu antwoord ik ontkennend: ‘ik ga morgen al koffiedrinken, ik ga vandaag echt even aan het werk.’

Bovendien, vul ik er voor mezelf achteraan terwijl ik naar de auto loop, hebben we zaterdag het officiële kerstfeest van ‘t bedrijf -en ik heb nog geen jurk. Ik moet eigenlijk gaan winkelen, maar wanneer? In gedachten ga ik m’n klerenkast na en probeer in te schatten of dat ene zwarte jurkje nog kan.

Weer thuis, help ik Daniël en Julian naar school. Dan zet ik de computer aan en check m’n email. Een andere moeder uit hetzelfde expat-netwerk stuurt een bericht over het feestje dat ze aanstaande vrijdag voor haar echtgenoot organiseert die 40 wordt. Oeps, bijna vergeten, daar moet natuurlijk ook nog een kado voor komen.

Donderdagavond ben ik ook al niet thuis. Dan is er een bijeenkomst van expat spouses om met elkaar te praten over hoe dat is om achter je echtgenoot of echtgenote aan de wereld over te verhuizen. Het thema voor donderdag is "How we did it! Reinventing ourselves abroad", over hoe je je leven een eigen invulling geeft, zodat je meer bent dan ‘de echtgenote van’.

De dame die deze avonden organiseert, heeft gevraagd of ik over mijn boek en mijn werk als schrijfster wil komen vertellen. Ik neem me voor om m’n verhaal te beginnen met hoe bevoorrecht we zijn met het leven dat we hier rondom DC mogen leven.