Gezegend

Met een klap zette Harro gisterenavond de champagne op tafel: ‘zo, die kan open!’

Hij haalde twee glazen en met een harde plop kwam de kurk eraf.

‘Wat is dat nou?’ vroeg Simeon meteen en Daniël wilde appelsap om met ons te proosten.

Er is niets geks gebeurd en de kopers hebben zich niet op het laatste moment bedacht; de sleuteloverdracht is goed gegaan. We zijn het huis in Houston nu echt kwijt.

Nipten van de bubbels, maakten we een lijstje van de laatste zaken die nog afgehandeld moeten worden.

Als eerste stuurden we een email naar het bedrijfje dat de afgelopen maanden de zorg voor ons zwembad op zich genomen heeft. Iedere week kwam er iemand de kwaliteit van het water controleren en het waterpeil weer op het juiste niveau brengen. De droogte en de hitte in Houston zorgden voor veel verdamping, de controles waren echt nodig. Ook al missen we het zwembad op warme dagen, het is ook wel een hele zorg, waar we nu geen last meer van hebben.

We stuurden ook een bericht naar het hoveniersbedrijf dat het onderhoud van de tuin voor hun rekening nam. Hele aardige mensen, die iedere donderdag het gras kwamen maaien en onkruid kwamen wieden. Ze spraken geen Engels, als ik de heg geknipt wilde hebben, ging dat met gebaren en hoopte ik maar dat het goed ging.

Alleen de baas zelf sprak Engels -nou ja, dat weten we eigenlijk niet, hij schreef het in ieder geval. Elke maand stuurde hij een hele nette rekening, die we braaf betaalden.

Op onze email dat het huis verkocht was en we hun diensten niet langer nodig hadden, kregen binnen een uur een bericht terug.

‘...Ook al heb ik nooit de gelegenheid gehad om u of uw vrouw te ontmoeten, toch wil ik mijn oprechte dankbaarheid uiten voor het werk dat we mochten doen. Dat God u en uw gezin rijkelijk mag zegenen en gezegende feestdagen’, schreef Juan.

Ik heb de email geprint en opgehangen. We hadden ons geen treffender en waardiger afscheidscadeau uit Houston kunnen wensen.