Amerikaans

Het zwembad van het vakantiepark op Curaçao en de parasols die erom heen stonden, bleken vorige week een aardige leerschool Nederlandse cultuur. Niet alleen voor de jongens, maar -vooral- ook voor ons.

De eerste dagen van de vakantie was ik druk met observeren. Welke boeken werden er gelezen? Waarover gingen de gesprekken? Bikini’s, badpakken, wel of geen make-up, jurkjes; wat werd er gedragen? Werd er over en weer koffie uitgedeeld of was dat overdreven?

Ik merkte al snel een dilemma. Vertel ik wel of niet dat we in Amerika wonen? En zo ja, wanneer in het kennismakingsgesprek? Meteen aan het begin komt zo overdreven over, maar niet vertellen is lastig. Want Simeon heeft nog geen zwemdiploma, maar kan wel zwemmen en nee, we hebben geen last van een jet-lag.

Het was een hele opluchting toen ik na een paar dagen aan de praat raakte met een vader die ook in Houston had gewoond. Zijn dochters waren daar geboren en het gezin had veel moeite gehad om weer te wennen aan Nederland. Er was veel herkenning in ons gesprek en toen zijn partner erbij kwam zitten, die Brits bleek, konden we het zelfs in het Engels voortzetten.

Ik praatte voorzichtig aftastend met andere ouders, zittend op de rand of staand vlak in de buurt van het zwembad. Of liever nog, al zwemmend met de jongens op armlengte afstand. Languit liggen onder de parasol met een kopje koffie, durfde ik niet aan.

Op één van de ochtenden, zwom Simeon in het rond met z’n snorkeloutfit op. Toen ik een donkerblond jongetje, met snorkel, wel erg stil in het water zag liggen, bedacht ik me geen moment. Ik liet de handdoek op de grond vallen en dook het water in, m’n gesprekspartner beduusd achterlatend. Met m’n hart in m’n keel, haalde ik het jongetje naar boven.

Natuurlijk was het Simeon niet, maar het zoontje van de moeder met wie ik stond te praten. En natuurlijk was er niets aan de hand; hij kon immers ademhalen via de snorkel.

‘We zijn hele Amerikaanse ouders geworden’, concludeerde Harro ‘s avonds bij een glas wijn. ‘We verliezen onze kinderen geen seconde uit het oog, gaan veel meer dan de andere ouders, met ze mee het water in en maken ons erg druk over hun welbevinden.’

‘Ja, ik mis zelfs de overdreven vriendelijke beleefdheid in de gesprekken’, beaamde ik z’n conclusie. Het is ook niet zo gek, ik ben al langer moeder in de VS, dan dat ik moeder in Nederland ben geweest.